Spektakel in de slotronde

Op de reguliere geplande laatste ronde van de interne viel er toch nog enige commotie te bespeuren. Niet alleen is Carel Vredenborg – net zoals vrijwel alle andere schakers – een dwangmatige neuroot die het liefst elke speelavond aan dezelfde kant van dezelfde tafel achter hetzelfde bord wil zitten, maar opmerkelijk genoeg ook een hulpvaardig persoon die zijn taken als bestuurslid bijzonder serieus neemt. Toen hij dan ook na het inruimen van de nieuw aangevoerde drankvoorraad in de kast terug in de speelzaal verscheen en merkte dat zijn jas – zorgvuldig opgehangen met de preciezie van een Hollander die op vakantie ’s morgens vroeg zijn handdoek bij het zwembad legt – door een of andere onverlaat uit groep 3 die vond dat zijn partij een breed publiek zou moeten trekken, van zijn rechtmatige plek was verwijderd, sprongen bij hem alle lichten op rood.
Overigens was dader John van de Laar wel zo sportief om op te komen, en zo tegenstander André Coenen de kans te geven alsnog via een overwinning het kampioenschap van groep 3 voor de neus van John weg te kapen, en tevens zo bijzonder dom om die beslissende pot inderdaad te verliezen. "Het kwaad straft direct", placht mijn vader in dit soort gevallen te zeggen. Zo is het maar net.

Gelukkig begon de wedstrijd tegen Erik van den Berg zoals gewoonlijk pas om half negen, zodat er voldoende tijd was voor mental coach Cor de Wit om Carel weer in normale staat van agitatie te brengen, en alle adrenaline op het schaakbord te richten, hetgeen wonderwel lukte. Zozeer zelfs, dat op het vastgestelde tijdstip hij zijn eigen klok in werking zette, terwijl Erik in nog geen velden of wegen te zien was. Toen Erik na ongeveer twintig minuten alsnog binnen kwam, een blik op de klok wierp, en voorstelde om deze weer op de aanvangstijd terug te draaien, werd dit met een resoluut maar met een brede glimlach "dan moet je maar op tijd komen" van de hand gewezen. Dit ter ontzetting van Herman van Malde en Viktor van de Wetering, die wel de opmerking hoorden maar de kloktijden konden zien, en daarom nog meer van hun stoel vielen toen Erik vlak erna sympatiek Carel een kop koffie aanbood.
De plotselinge tijdsvoorsprong in plaats van de verwachte achterstand bleek een meesterlijke psychologische zet (als zeg ik het zelf), want Erik bleek toch van zijn stuk gebracht, en verloor in no time van de ontketende Carel. Carel pakte hiermee alsnog een mooie vijfde plaats, net voor de schuivers in de middenmoot, en als je niet beter wist, zou je kunnen denken dat hij een aardig seizoen heeft gedraaid.
Intussen leek het pleit voor Erik beslecht, en kon hij niets anders doen dan afwachten wat de overige partijen zouden brengen. Nou dat viel een beetje tegen, want die overige partijen waren er niet. Zoals eerder gezegd was Peter Kemner pas die dag vanonder zijn hunebed gekropen en nog niet in staat om te spelen, maar ook Lendert van den Ouden had spoorslags onder het mom van een vakantie het vliegtuig genomen, om zo de confrontatie met Ronald Sparreboom te ontlopen.. Deze laffe houding werd zowaar beloond door het verlies van Erik, want daardoor was Lendert wel definitief veilig, en is daarmee de pikante confrontatie met Ronald met het vliegtuig mee vervlogen.
Na consultatie van de zakjapanner bleek dat zelfs als Peter zijn beide laatste partijen zou verliezen en Ronald van Lendert zou winnen, Peter op SB score het vege lijf zou redden. Hiermee zijn de beslissingen omtrent degradatie alsnog al op de slotdag gevallen. Jesus, Ronald en Erik zijn de degradanten. Bijzonder zuur voor Erik, die zich ondanks zijn drukke schema alle moeite heeft getroost om zijn partijen voor de interne tijdig en op tijd uit te spelen. Twee ronden voor het einde nog alles in eigen hand, maar twee keer door Jesus en Carel hardhandig van het bord gezet. Peter zal op zijn beurt nog wel proberen om zijn miserabele score een beetje op te vijzelen, want als oud kampioen is zijn huidige score van het niveau van pakweg een Vredenborg, en zelfs daarvan heeft hij verloren.

Op naar groep 2 dan maar, de kleinste groep die maar niet uitgespeeld schijnt te raken. Al wekenlang lijkt het of de deelnemers continu tegen elkaar uit komen, wat nog wordt versterkt door de onoverzichtelijkheid dan wel het volledig ontbreken van een actuele stand. Ton Dulk won van de man van het eerste uur Piet Verheij, en lijkt me als ik naar de stand kijk nu kampioen van groep 2. Piet daarentegen lijkt de promotie te gaan missen. Arjen Kouwenhoven speelde remise tegen Jan van Overdam jr; een duur halfje in de strijd om het kampioenschap, maar wel voldoende voor promotie. Filip Borst won van Sascha Ottenhof en blijft daarmee in de race voor de derde promotieplek. Veel zal afhangen van de indeling van de laatste twee parijen in deze play-off groep.

In de degradatiegroep speelden Viktor van de Wetering en Herman van Malde remise in een partij die officieel nog uit de voorronde was. Volgt u hem nog? Vorige week vergooide Herman een enorme kans om degradatie te ontlopen door een overweldigende stelling tegen Kresna Soerjadi in remise te laten verzanden. Zowel Viktor als Herman staan dus op 4 uit 12, en wat een toeval: ze mogen nog een keer tegen elkaar om uit te maken wie de enige degradant van groep 2 is. Voor Viktor betekent, gezien zijn onregelmatige opkomstschema, degradatie vrijwel zeker een eindeloos en uitzichtloos bestaan in groep 3, om nog maar te zwijgen van de kans dat hij daar onder vader Rinus gaat eindigen. Voor Herman is er de unieke, nog niet geëvenaarde, kans om in twee achtereenvolgende seizoenen als enige uit een groep te degraderen. Voorwaar iets om voor te spelen zou ik zeggen.

(Carel Vredenborg)

Speel de partij Vredenborg - van den Berg na!.