Dead man walking

Tot nu toe is er nog maar weinig over het vierde team op deze site verschenen. Dat heeft een aantal redenen, niet in de laatste plaats omdat de verrichtingen van dit team een beetje achterblijven vergeleken bij de succesverhalen van de andere teams. Het blijkt dat het gebrek aan een goede inspirerende teamleider die voorop gaat in de strijd toch een belangrijk verschil is ten opzichte van het zo succesvolle optreden van het derde team vorig seizoen in de 1^e klasse RSB. Niettemin verdient ook dit team het om eens in de spotlights te staan, dus hier een korte impressie van de belevenissen van het vierde in de eerste vier ronden.

Op papier is het vierde nog niet eens zo verschillend van het derde team dat vorig seizoen kampioen werd. Inmiddels speelt Filip Borst op zaterdag de sterren van de hemel in het tweede, en ook Jesus Canedo blijkt nu een vaste waarde te zijn in het nieuwe derde team. Voor de rest bestaat het nieuwe vierde uit de spelers van het oude derde, aangevuld met coming man André Coenen en ijzervreter Piet Verheij. Reden genoeg om ook dit seizoen grote verwachtingen te hebben van dit achttal.

Maar waar vorig seizoen in de cruciale wedstrijden de punten richting Rotterdam Zuid gingen, is het nu elke wedstrijd vechten om de bordpunten. Vooral aan de eerste twee borden vallen de nullen vaak, en op nogal ontluisterende wijze. Ondergetekende is in de huidige vorm en state-of-mind duidelijk zelfs nog te zwak voor de eerste klasse, en ook André heeft moeite om zijn energie te verdelen tussen de zware strijd in de interne en spelen van een bondswedstrijd. Gelukkig worden deze tegenvallers ruimschoots gecompenseerd door de goede scores van de overige spelers.

Wel is de sfeer in het vierde nog steeds goed. Veel spelers nemen om allerlei redenen niet deel in de interne, maar zien wel uit naar die ene partij per maand die ze voor de bond kunnen spelen. En ook al zijn ze woonachtig in alle uithoeken van de Rotterdamse bond, of soms zelfs daarbuiten, als er gespeeld moet worden staan ze er. Erik van den Berg bijvoorbeeld is al twee keer op de fiets naar een uitwedstrijd in respectievelijk Schiedam en Berkel geweest. Ik ben benieuwd of hij straks in maart ook in Waddinxveen opduikt..

In de huidige poule troffen we het niet, met het gedegradeerde Rokado als favoriet voor het kampioenschap. Na een ook al niet vlekkeloze 5-3 overwinning op het vierde van RSR Ivoren Toren, ging de vooraf als kampioenswedstrijd bestempelde confrontatie met Rokado met 5-3 verloren. Een 2-2 gelijkspel aan de laatste 4 borden was niet genoeg om de 1-3 aan de hoge borden ongedaan te maken. Wat dat betreft haalde RSR 4 later wel het maximum uit de lage borden, en wist zo een 4-4 tegen Rokado uit het vuur te slepen.

In de wedstrijd daarop tegen HZP Schiedam ging het aan de lage borden beter, maar kon daarmee het verlies aan de hoogste twee borden niet weggepoetst worden. Integendeel er moest tot het uiterste gegaan worden om nog met een gelijkspel te ontsnappen.

Zo komen we tot de hoofdmoot van dit verslag, namelijk de wedstrijd afgelopen vrijdag tegen 3 Torens.

Deze thuiswedstrijd stond aanvankelijk gepland op vrijdag 18 december, maar omdat we natuurlijk niemand het o zo gezellige kerstschaken willen onthouden, werd de wedstrijd vervroegd naar 11 december en tevens gespeeld bij 3 Torens in Berkel. Normaliter zou het vierde toch redelijk eenvoudig van dit team moeten kunnen winnen, en dat was ook wel nodig om het seizoen nog een beetje relaxed te kunnen uitspelen en niet allerlei onnodige degradatieperikelen te bezorgen.

De voortekenen waren echter niet goed. Nadat ik André en Herman had opgehaald en het Rotterdamsche wilde verlaten, stonden we vast in een file voor het stoplicht. Een nogal labiel persoon had zich als een ware Joachim Stiller met zijn hoofd voor het voorwiel van de eerste auto neergevlijd, en was niet van plan op te staan voordat er iemand overheen was gereden.

Na enige keer- en kruip-door-sluip-door manoeuvres konden we dan toch op weg naar Berkel, alwaar teamleider, scheidsrechter en RSB coryfee Ronald Damhuis met zijn mannen al op ons wachtte.

De wedstrijd was nog niet zo lang op gang, of ondergetekende kon zich al weer wijden aan het teamverslag. In honkbaltermen zou je het nog een opofferingsstootslag noemen, maar leuk is anders. Damhuis had inmiddels met behulp van de computer remise gespeeld tegen André, hoewel hij beweerde dat hij tijdens de wedstrijd bezig was met het schrijven van het verslag. Ook Sascha Ottenhof had zich naar een remise geworsteld, en kon zich weer spoeden naar zijn zieke zoontje.

Daarmee was de koek voor 3 Torens op. Piet Verheij maakte op zijn karakteristieke manier de gelijkmaker door volop de aanval te kiezen. Gelukkig wist hij tot opluchting van de teamleider zijn hoofd koel te houden en het punt netjes binnen te halen. Ab Kamman gaf Arno van Houten weinig kans en maakte indruk door een modelpartij af te leveren die hopelijk op de site komt. De cruciale wending in de wedstrijd kwam in de partij van Erik van den Berg. Erik heeft een schaakstijl die voor menig tegenstander ondoorgrondelijk is. Zo denk je een gewonnen stelling te hebben, een paar zetten later is het ineens afgelopen. Naamgenoot Eric Hoogenes zat nog lang te analyseren waar het nu precies fout was gegaan.

Met de halma-remise van Hans van Calmthout waren de matchpunten binnen, en was het wachten op de uitslag van invaller Herman van Malde. Herman heeft zijn roots in Berkel liggen, en voor hem was het ook een soort van thuiswedstrijd. Dat leverde natuurlijk enige druk op, zeker toen vader Van Malde nog even naar de verrichtingen van zijn zoon kwam kijken. Maar Herman weerstond de druk, won in een D + T eindspel plots de toren van zijn tegenstander, en kon na nog wat hachelijke avonturen het verdiende punt bijschrijven.

Op de site van 3 Torens http://www.3-torens.nl/ wordt Herman als glorieuze winnaar nog geëerd.

Zo kunnen we voor minstens een week zeggen dat het vierde team bovenaan staat in de 1^e klasse RSB. Een stand om gauw uit te printen en op te hangen, want dit zal waarschijnlijk wel de laatste keer zijn dat we dat bereiken.

Verslag: Carel Vredenborg, foto: website 3-Torens