Eerste team terechte kampioen

Succes heeft vele vrienden, en zo te zien zijn de kiebitzers er als de kippen bij om het kampioenschap voor zich op te eisen, dus hier maar een verslag iemand die er werkelijk aan toe heeft bijgedragen, zij het niet achter het bord.
Gisteren stond in het Zeeuws-Vlaamse Axel de confrontatie in de laatste ronde van de KNSB competitie tussen de plaatselijke schaakclub met de historische naam Landau en het eerste team van het niet minder roemruchte Charlois Europoort op het programma. Het is niet meer dan terecht dat een prominent schaker als Salo Landau wordt geëerd met de naam van een schaakvereniging. Wel is het een merkwaardige speling van het lot dat dit niet een vereniging in het Rotterdamse betreft. Op de website van de RSB staat een aantal verwijzingen naar het leven en de verdiensten van Landau voor de schaaksport in het algemeen, en die van Rotterdam in het bijzonder. Landau was voor de tweede wereldoorlog de kopman van NRSV, de voorloper van NRSG Wilhelm Steinitz dat nu Erasmus is geworden. Hij is in 1936 Nederlands kampioen geworden. Er schijnt een variant van het Slavisch te zijn die nog steeds de Landau variant wordt genoemd. Dit alles is ook bekend in Axel, maar ik vraag me af of ze ook weten dat deze variant ook al wel de Rotterdam variant wordt genoemd. In dit licht bezien is de wedstrijd uit de eerste ronde van dit seizoen tussen Erasmus en Landau een mooie echo naar het verleden.
Maar terug naar gisteren, want we dwalen af. Schrijver dezes had geen enkel risico genomen en was reeds vrijdagavond naar Axel afgereisd om de situatie in ogenschouw te nemen. Dat was achteraf niet zo’n goed idee, want in België schijnt men er een satanisch genoegen in te scheppen om wegwerkzaamheden op vrijdagmiddag te starten, en zo kon ik nog een flink stuk file rijden op weg naar het enige kruispunt op de weg Antwerpen – Knokke waar nog stoplichten staan: de afslag naar Axel. Pogingen om de spelers nog tijdig te waarschuwen voor dit onverwachte oponthoud waren zoals later bleek niet nodig; op de zaterdag was er geen file. Bovendien heeft het absoluut geen zin om Kresna te vragen op tijd te komen.
In de speciaal daarvoor afgehuurde lokatie werden maar liefst 6 wedstrijden gespeeld. Want hoewel voor ons de partij tegen Axel het belangrijkste was, was dit eigenlijk maar het bijprogramma van de gezamenlijke laatste ronde van de Zeeuwse promotieklasse. Voor deze gelegenheid was er dan ook groots uitgepakt, met een openingswoord van de burgermeester die ook de eerste zet mocht doen, en de aanwezigheid van de lokale pers en radio. Een kleine honderd schakers bijeen op één lokatie levert dus heel wat politieke goodwill en publiciteit op (Heren van het RSB bestuur, leest u even mee? Zo kan het dus ook! Gewoon een kwestie van durven en doen)
En dan te bedenken dat in het aanpalende Terneuzen en Sas van Gent ook nog wedstrijden werden gespeeld. Zoveel schakers op dat hele kleine stukje aarde, dat niettemin een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de opkomst van Amsterdam en de Staten van Holland na de tachtigjarige oorlog, doordat de Staatse troepen de Westerschelde konden afsluiten en zo Antwerpen van haar inkomsten kon beroven.
De nabijheid van België en het contingent schakers dat van daaruit in de Nederlandse competities meespeelt, maakt sowieso al dat wedstrijden in deze regio een andere sfeer hebben, gemoedelijker, gezelliger, minder Heineken, meer Leffe zeg maar.

Nadat alle openingsverplichtingen waren vervuld en iedereen achter de borden zat (behalve Kresna dan) kon dan eindelijk begonnen worden. Ondergetekende stelde zich achterin op in de zaal om op Zoechariaanse wijze het verloop van de wedstrijd te beïnvloeden. Voor deze gelegenheid mocht het eerste aantreden op het podium van de grote zaal van het plaatselijke theater annex buurthuis, en keek daarbij letterlijk neer op de verrichtingen van de spelers in de promotieklasse. Na een felle strijd won het team van Middelburg het Zeeuwse kampioenschap, en aangezien er dit seizoen geen enkel Zeeuws team degradeert uit de KNSB, heeft het tweede er volgend jaar weer een verre uitwedstrijd bij.
Dan terug naar het verloop van de wedstrijd waar het ons om ging. Landau Axel heeft een selectie waar een aantal zeer goede spelers in zitten, die helaas voor hen niet altijd kunnen meespelen. Maar op volle oorlogssterkte is het een team dat niet te onderschatten is. Michel had daarom geen risico genomen, en was opgekomen met sterkst denkbare team: vijf titelhouders op rij: Petar Popovic, Eddy van Beers, Michel de Wit, Andy Ooms, en Dick de Wit, plus mister tpr John Leer, de altijd stabiele Valery Maes, en o ja ook nog Kresna, tenminste als die nog zou komen. Landau miste daarentegen drie basisspelers, dus van het begin was het duidelijk dat het surplus aan elo’s op vrijwel alle borden de doorslag zou moeten geven.
De eerste beslissing viel op het bord van Cor de Wit, want overal waar je tegenwoordig ook komt, wordt er wel een inhaalwedstrijd voor de interne gespeeld. Lendert van den Ouden was speciaal voor deze partij naar Axel gekomen, maar dat had hij beter niet kunnen doen, want na zijn heroïsche strijd tegen Dick de avond ervoor, gaf hij tegen Cor al heel snel een stuk weg. Samen met de andere resultaten van vrijdag betekent dit vrijwel het einde voor de degradanten in groep één die nu hun lot niet meer kunnen ontgaan.
In de echte wedstrijd kwam er in het begin nog weinig tekening in de strijd, hoewel onze mannen veelal ontspannen keuvelend met iedereen konden rondwandelen, terwijl de Axelaars kromgebogen en diep geconcentreerd achter hun borden zaten. Toeschouwers begonnen al een beetje te speculeren op het juiste moment om 4-4 aan te bieden en zo het kampioenschap veilig te stellen, totdat Michel het tijd vond om een duidelijk statement te maken en met een daverende remise de eerste halve punten op het scorebord zette. In een opening die hij zo langzamerhand wel zou moeten kennen werd hij door zijn eigen zetverwisseling in verwarring gebracht, en in plaats van een bijzonder interessante aanvalsstelling te bereiken, wikkelde hij af naar een wat simpelere stelling die optisch gezien wel aanvalskansen gaf, maar in de praktijk bij goed tegenspel maar zeer weinig opleverde. Hij mocht dan ook wel blij zijn met de remise, en zijn totaalscore van 8 uit 9.
Het was duidelijk dat sommige spelers vanwege het belang van deze kampioenswedstrijd nog niet voldoende ontspannen waren om hun normale niveau te halen, dus moest er iets gebeuren. Welnu, op het juiste moment de juiste woorden influisteren deed de meesten wel beseffen dat dit waarschijnlijk de laatste partij was voor een hele lange tijd die ze in het eerste zouden mogen spelen, en met die gedachte in het achterhoofd werd er nog een schepje bovenop gegooid. De druk werd opgevoerd, en plots vielen de Axelaars één voor één om.
Overwinningen van Andy, Kresna en Dick plus een beetje een blauw oog remise van John Leer tilden de stand naar 4-1, waarna Eddy met een remise de matchpunten kon binnenhalen. Kopman Popovic trof een tegenstander die het nodig vond om met een volle toren achter tegen een grootmeester te moeten doorspelen, en hoewel het dus nog veel te lang duurde, was het punt al bijgeschreven. Tenslotte speelde Valery weer een puike partij. Rustige opening, pionnetje winnen, nog een pionnetje pakken en op weg naar de overwinning. Maar ergens in die fase veranderde het gewonnen T+L eindspel in een alsnog elementair gewonnen toreneindspel. Kenners weten echter dat een elementair gewonnen eindspel eigenlijk altijd alleen gewonnen wordt door de toeschouwers, en niet degene die achter het bord zit. Of was het toch de kunstzinnige inborst en gevoel voor symmetrie van Valer die hem deed besluiten de partij tot remise te laten verzanden? Nu stond er toch een 4-4 uitslag op het scorebord, zijnde vier overwinningen en vier remises.
Al met al een verdiend kampioenschap, hoewel het er in sommige wedstrijden toch om heeft gespannen. Na afloop bleek dat concurrent Souburg een 6-2 pak slaag van Terneuzen had gekregen, maar op eigen kracht kampioen worden geeft aan dat het kampioenschap meer dan terecht is.

De RSB vertegenwoordigers Erasmus en Spijkenisse hadden dit seizoen geen schijn van kans in deze klasse (hoewel Erasmus hier en daar wat onfortuinlijk heeft verloren) en mogen het volgend seizoen tegen ons derde team gaan proberen. Grote kans trouwens dat dat derde er heel anders gaat uitzien dan afgelopen seizoen…
Verheugend is nog dat Sliedrecht na een overwinning op Bergen op Zoom (dat na de nederlaag tegen CE geen wedstrijd meer heeft gewonnen) op de derde plaats is geëindigd, en veel meer nog dat zij met hun prestatie als promovendus wederom een extra promotieplaats voor de RSB promotieklasse hebben verdiend. Volgend seizoen dus weer dubbele kansen op promotie naar de KNSB, in weer een poule van negen teams. De RSB competitieleider kan het speelschema van het afgelopen seizoen gewoon weer uit de kast halen. Als hij dan van tevoren het derde van CE de laatste ronde vrij geeft, kunnen we de gezamenlijke slotronde gewoon zoals het hoort weer bij ons organiseren…

Nog een woord van dank aan de grote schare supporters die vanuit Rotterdam naar het verre Axel waren gekomen om het team aan te moedigen: Coen van Baren, Ruud Kok, Hans van Calmthout, en natuurlijk mascotte Henk van der Velden, zonder wie het eerste waarschijnlijk nooit kampioen was geworden. Hopelijk krijgen we nog wat meer foto’s, verslagen of partijen te zien.

Carel