AIXÒ ÉS MASSA!

Aan deze titel van een Catalaanse televisieshow – vrij vertaald betekent het zoiets als “dit is te gek voor woorden” - moest ik denken, toen ik afgelopen vrijdag op de vereniging mijn ogen uitkeek naar alle activiteit die er gaande was. Vanuit alle hoeken en gaten van het pand werd het meubilair van de Passage gehaald, en uit de kasten kwam materiaal tevoorschijn dat sinds het laatste Nederlands Kampioenschap (35 jaar geleden) niet meer gebruikt leek te zijn.
Na een relaxte schaakloze zomer en enkele weken van vooral saaie bestuurs- en ledenvergaderingen, werd het tijd voor een spetterende opening van een nieuw seizoen, in de vorm van de aloude massakamp, dit keer tegen Spijkenisse. Bij aanvang van het vorig seizoen hadden we in een match tussen de twee hoogste teams van beide verenigingen een gevoelig pak slaag gekregen van de boys van Spike city – een gebeurtenis waar Michel niet graag aan herinnerd wil worden - maar de recente massakamp tegen RSR Ivoren Toren had ons geleerd dat onze kracht vooral in de breedte ligt, dus speelden we deze keer thuis, en werd iedereen die Charlois goed kan uitspreken voor de vereniging ingezet, om een zo breed mogelijke selectie in de strijd te kunnen werpen.
Voorzitter Maurits van der Linde van Spijkenisse had niettemin ook een respectabel aantal van 30 spelers op de been gebracht, maar miste op een paar cruciale posities belangrijke pionnen. Dit gemis deed zich vooral in het middenrif gelden, waar gerenommeerde CE spelers met een dubieus lage rating tegen goedwillende Spijkenissers speelden. Zo speelde ondergetekende tegen de immer sympathieke Simon van der Beek. De ervaren schaakorganisator speelde twee bijzonder goede partijen en bood hardnekkig weerstand, maar moest aan het einde toch concluderen dat een excellente performance naast en rondom de borden funest is voor je schaakcarrière op het bord.
Omdat ik dus mijn handen vol had om Simon van mij af te houden, is er geen verslag van alle ongetwijfeld bloedstollende duels die zich hebben afgespeeld, maar uit de tweede hand viel toch een en ander te noteren. Zo had John van de Laar nog wat goed te maken met zijn vriendin, en zorgde dus dat hij in no-time twee keer won zodat hij thuis nog een aantal partijtjes kon spelen (uitslag bij hem na te vragen). Nieuwkomer bij CE Eduard Smits won ook zijn beide partijen, evenals onze nieuwe ster bij de jeugd Robin Lecomte. Daarentegen kreeg coming man Coen van Baren een gevoelig pak slaag van Spijkensser Jerry Sandifort, maar dat is ook een keertje goed voor hem, want hij begon wel erg veel praats te krijgen de laatste tijd.
Omdat Michel en zijn mannen van het eerste dit keer goed stand hielden bovenin, stond er aan het eind een afgetekende overwinning voor CE op het scorebord. Nou ja scorebord, de puntentelling leek een beetje op wat we straks op 9 november weer in Florida kunnen aanschouwen. Maar de winst was overduidelijk, en omdat we als CE nooit hoog van de ivoren toren blazen laten we de definitieve uitslag hier in het midden. Nadeel was wel dat we daardoor opgescheept zitten met een enorme en foeilelijke wisselbeker, maar het schijnt dat men in huize De Wit daarvoor al lang en breed een plekje in de slaapkamer heeft gevonden…….

(Verslag van Carel Vredenborg)

(De foto's van Hans van Calmthout volgen, zelf verblijf ik nog in het analoge fototijdperk. Deskundigen gaan dit ongetwijfeld binnenkort verzorgen. Peter, wanneer ben je terug van vakantie? Gerrit Boer)