In Memoriam Henk van van der Velden

In 1947 verscheen de eerste postzegel met een schaakmotief in Bulgarije. Met een serie postzegels besteedde Bulgarije op dat moment aandacht aan de Balkanspelen, waartoe ook een studenten-schaaktoernooi behoorde. Zo valt te lezen in een stukje dat Henk van der Velden voor het Kerstnummer van de Triomfator van 2008 heeft geschreven. Hij bracht daarme zijn twee grootste hobbies te samen: Postzegels verzamelen en Schaken.

Wie ooit bij Henk thuis is geweest weet dat Henk in zijn Kamer meerdere kasten had met allemaal verschillende soorten postzegels, gesorteerd op land of op thema. En over die postzegels kon hij bevlogen praten. Hij haalde herinneringen op aan de vriend waarmee hij ruim vijftig jaar alle beurzen was afgelopen en die helaas een paar jaar geleden was weggevallen. Met het wegvallen van die vriend viel ook de lol weg voor het bezoeken van de beurzen. Want meer nog dan de postzegels ging het Henk om de mensen met wie hij de passie kon delen.

De passie voor schaken was op zijn minst even groot als zin passie voor postzegels. Toen afgelopen zaterdag het eerste Kampioen werd van de Eerste Klasse, dacht ik terug aan het seizoen 2008/2009 toen ik, op verzoek van Henk, met hem ben gaan kijken naar de Kampioenswedstrijd van Charlois Europoort tegen Landau Axel. Van die dag heeft genoten. Van de partijen en van de mensen. Je kan het zijn op de Kampioensfoto waarop hij als vaste supporter ook staat. Want Henk ging naar alle wedstrijden van het eerste, of het nu thuis was of uit, zelfs als hij daarvoor de provincie tijdelijk moest verlaten.

Henk was een betrokken clublid. Hij maakte reclame voor de club en het was ook Henk die toen wij moesten verhuizen, met de huidige locatie aankwam. In feite hebben wij zo de Groene Hel aan hem te danken. Maar ook als je vroeg of hij wilde meespelen, dan was hij er. Nooit deed vergeefs een beroep op hem. En altijd had hij zin om te spelen.

Als speler was Henk constant, je won niet eenvoudig van hem. Bij het ouder worden begon hij weliswaar meer tijd nodig te hebben, waardoor de klok een evengrote tegenstander werd als de persoon tegen wie hij speelde, maar speltechnisch had hij steeds voor elkaar.

Dit blijkt ook uit de laatste partij die hij voor de vereniging heeft gespeeld. Op de dag dat hem zijn speld - waar hij terecht zo trots op was - werd uitgereikt voor het meer dan 50-jarige clubjubileum, 1 februari 2013. Hoewel wij met zware cijfers verloren, maakte Henk het verlies minder hard door tegen tegenstander met 300 elopunten meer stand te houden en remise af te dwingen. Henk was een taaie.

Dat was hij ook toen hij hoorde dat hij kanker had. Hoe nuchter hij ook was, hij wilde wel 90 worden. Dat heeft hij ruimschoots gehaald. En hij heeft van die dag genoten, net als dat hij blij was met iedere dag dat hij bij Cock, met wie hij ruim zestig jaar getrouwd is geweest, was.

Toen hij begin december werd opgenomen in een hospice leek het erop dat hij strijd in afzienbare tijd zou moeten opgeven. Maar ook hier toonde hij zijn wilskracht en levenslust. Toen Cock moest worden geopereerd, en zijn permanente mantelzorgster tijdelijk niet beschikbaar was, zorgde Henk er zelf voor begrepen en verzorgd te worden. Het dwong hem om weer alerter te zijn. En vol te houden.

Dat heeft hij gedaan.  Tot hij afgelopen donderdag 15 mei 2014 door zijn lot mat werd gezet. Shah Mata.

We wensen Cock, en hun (klein-)kinderen heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.

De crematieplechtigheid van Henk zal plaatsvinden op woensdag 21 mei 2014 om 14.30 uur in de aula van crematorium Rotterdam aan de Maeterlinckwegweg 101 te Rotterdam-Zuid. Na afloop is er een informeel samenzijn in de ontvangstkamer van het crematorium.