Bizar, bizar, bizar mooi!

Er staat natuurlijk een prachtige eindstand op de RSB-site bij klasse 2B. Charlois Europoort 5 kampioen! Maar wat is dat wondertje op bizarre wijze tot stand gekomen. Kijk eerst even verder in de eindstand. Het team van 3-Torens staat vierde met twee matchpunten achterstand en meer bordpunten dan ons vijfde. Zij kregen echter wel twee matchpunten in mindering in ronde 5 wegens niet opkomen! Een kampioenschap vergooid. Dan onze tegenstanders van afgelopen vrijdag, Shah Mata 2. Op dat moment trotse koploper, en terecht, het is een sterk team. In de laatste twee ronden laten ze echter drie matchpunten liggen en lopen zo het kampioenschap mis. Een vreemde poule, met een vreemde afloop.

Want, de wijze waarop inderdaad. Terug naar afgelopen vrijdag. De kampioenswedstrijd. Shah Mata 2 op 9 matchpunten, wij op 8. Winst was noodzakelijk, bij 4-4 of verlies zou Shah Mata kampioen zijn. Ondanks dat er redelijk wat supporters waren gekomen (meer echter nog van Shah Mata had ik de indruk), geloofden niet veel Charlois Europoort aanhangers echt in een goede afloop. Daarom werd er in de aangrenzende zaal met een groepje de hele avond flink gedronken, gelachen en gewerkt aan het openingsrepertoire van Tjerk Tinga, die sinds zijn Tata-bashing bij de tienkampen alle zelfvertrouwen kwijt is. Het hielp achteraf niet veel die vuistdikke boeken die hij had meegebracht, gisteren verloor hij aan bord 8 van het derde. We moeten andere middelen gaan inzetten om hem weer op de rails te krijgen vrees ik.

Af en toe liepen we toch even naar binnen bij het vijfde, je moet natuurlijk je belangstelling een beetje tonen en even ter aanmoediging die knipoogjes geven naar de rood bezwete hoofdjes. Maar het werd al snel duidelijk, vooral ook bij de Shahmatanen, welke ploeg met de titel naar huis zou gaan. Jan Hendrik verloor van Chris Willemse, Gerrit Boer verloor van Remy Rutjes, en Kees van Oosterom scoorde dan wel een knappe remise aan het eerste bord tegen de taaie Dik van der Pluijm, maar Piet Verheij haalde weer eens wat openingszetten door elkaar en verloor vrij kansloos van Gerard Kastelein. Dat ging als volgt: 1.e4 e5 2.Pf3 Pc6 3.d4 exd4 4.Pxd4 Dh4!? 5.Pxc6?! Dxe4+ en hoewel best wel bekend deze variant moet je dan natuurlijk voor die pion wel initiatief zien te krijgen. Ik heb echter nog nooit iemand zo eenvoudig een pion zien verzilveren als Gerard. Piet werkte volledig mee. Gerard gaf nog net geen aanwijzingen.

Het enige lichtpuntje was Zhi Yang, die knap won van Teun Koorevaar. Dat was dus in no time 1,5 - 3,5 en in de aangrenzende zaal zat John Leer er wat verloren bij met zijn plastic tasje vol bubbeltjesappelsap en plastic bekertjes. Net nog op tijd ingeslagen aan de overkant bij AH. Op tijd waarvoor? Voor de triomfantelijke toast van de Shamatanen toch zeker? Want kijk toch eens even wat een troosteloze stellingen er nog over waren. Kans-loos. Nog toepasselijker met hoofdletters: K-A-N-S-L-O-O-S. Wat echter voor onze ogen ontstond was wonderbaarlijk. Ik blijf het woord gebruiken. Er vormde zich een drieluik, bizarder dan Hiëronymus Bosch het ooit had kunnen schilderen. De rillingen lopen over je rug als je er naar kijkt. Je voelt bewondering ook voor die drie gladiatoren, Henk, Eduard en Herman. Alle drie keken ze minutenlang in de bek van het beest, de poorten van de hel stonden wagenwijd open, een uitweg was er niet leek het, en dan toch koel en berekenend blijven. We gaan het chronologisch bekijken. Alles speelde zich af rond half twaalf.

Allereerst Henk Kootkar aan bord acht, met wit tegen Franka van Vlokhoven. Een zeer rustige pot, waarin beide kampen weinig vorderingen weten te maken. Tijd om remise aan te bieden, vindt ook de teamleider van Shah Mata, die de 4 benodigde bordpunten al bijna in zijn broekzak voelt rinkelen. De stelling lijkt ook weinig te bieden voor de Koot. (Stelling na 24.Pe4)

Franka besluit echter toch nog eerst even een zetje te doen. Dat werd, geloof het of niet, 24…Lc5?? En na 25.Pxc5 bxc5 26.Dxc5 staat er plots een gewonnen stelling op het bord voor wit. Wat een turn of events. Klasse trouwens hoe Henk dit ondanks tijddruk heel rustig uit wist te tikken in een lopereindspel uiteindelijk met lopers van ongelijke kleur!

2,5-3,5, okee, dat kan, erg jammer moet de teamleider van Shah Mata hebben gedacht, shit happens, maar wat kan ons gebeuren, immers, zie de stelling aan bord 2. Eduard Smits met wit tegen Tuvshin Boldoo. (Stelling na 46.Kg1)

Zwart, aan zet, kan nu simpelweg eeuwig schaak houden. Ik hoef het niet eens uit te leggen lijkt me. En dat is dan meteen ook 4-3 en de polonaise in Charlois. Wat de zwartspeler op dit moment echter bezielde kan hooguit alleen Nakamura weten, maar zwart pakte de pion op e4 beet en speelde 46…e3??? Dit moet achteraf het moment geweest zijn waarop Eduard ogen zo groot als schoteltjes kreeg, waarmee hij de rest van de avond bleef rondlopen. Het vervolg kun je uit je hoofd naspelen: 47. Th8+ Kg6 48. Dg8+ Kf5 49. Dg5+ Ke4 50. Te8+ Kd3 51. Txe3+ Dxe3+ 52. Lxe3 en enkele zetten later opgegeven door zwart!

3,5-3,5!! En omdat Eduard er nu bij zat als een verbouwereerd klein jongetje dat zojuist niet alleen een Playstation 4 cadeau had gekregen, maar meteen ook alle games die in de handel zijn, besloot ik maar even op te treden als teamleider (de echte teamleider, het genie achter de opstelling, Menno Brandenburg, was zelf helaas verhinderd en Eduard was zijn vervanger). Ik rende naar onze laatste hoop Herman en fluisterde hem de stand in zijn oor en hoefde er verder ook weinig aan toe te voegen. Ik zag zijn blik verharden, ik zag hem vastbesloten staren naar zijn totale kansloze remisestelling alsof hij beton weer vloeibaar ging maken. Ik moet nu Herman zelf ook aan het woord laten, hij moet zijn verhaal kwijt. (Stelling na 79.Kf5)

Het is half 12. Eduard, die naast me zat, had ik net zien winnen en even later kreeg ik door eeuwige supporter Peter Kemner 3,5 – 3,5 in mijn oren gefluisterd. Oftewel: kan je even winnen? Echter er was de bovenstaande stelling ontstaan.
Beide spelers hadden een aanval afgeslagen, een (dubbel)toren eindspel gehad, hun zenuwen in bedwang moeten houden en waren nu, na promoties, in een dame-eindspel met veel schaakjes van de zwarte dame beland. De witspeler had lange tijd een grote tijdvoorsprong gehad in het middenspel. Deze voorsprong was echter snel geslonken waardoor hij onzeker was geworden over zijn kansen. Zelf speelde ik al een zet of 30 met steeds een 2 tal minuten op de klok met 15 seconden extra per zet. Toch moest ik natuurlijk winnen. Ik speelde daarom 79…..a6. Ik liet hiermee de schaakjes aan de witspeler en wilde met mijn koning (ipv dame) de witte pionnen gaan veroveren. 80.Dh5+ (Db2+ is mogelijk beter) Kd2 81.Kg5+ Kc2 82. Dg2+ Kb3 83.Df3+ Dc3?? 84.Dxb7! Aai, gaat het wit dan toch lukken om de pionnen af te ruilen? (dus na 84… Kxa3 85.Kxa6 ) maar na 84…..Dc4 (dekt a6) ging de witspeler nadenken en wist niet goed hoe verder. Schaakjes geven zou nog steeds voldoende zijn. Hij deed 85.Df3+ maar na 85…. Ka4 vergat hij plots helemaal de tijd en ging door zijn vlag……

4,5-3,5 en KAMPIOEN!

Ik zag nu allerlei dingen gebeuren en er werden allerlei kreten geslaakt, van vreugde en van diepe, bittere teleurstelling. Ik zag Ton Dulk de aangrenzende zaal instormen met zijn armen in de lucht en KAMPIOEN! roepen, en ik zag het groepje Tinga en wat andere spelers die hun interne potje rustig zaten te analyseren denken “wat een vreemde Shamataan, hoort die niet eigenlijk bij ons?” Totdat het ook hun duidelijk werd: er had zich in dat kleine, duur betaalde pijpenlaatje iets ongelofelijks afgespeeld. Iets wonderbaarlijks. Normaal gesproken is Dulk toch zo’n rustige jongen? En toen was het pandemonium en vloeide de warme bubbeltjesappelsap van visionair Leer.

Triest, echt heel triest voor Rene de Lange en zijn Shah Mata, maar sport is hard, keihard blijkt maar weer. Felicitatie voor dit geweldige team en de teamspirit. Op naar de 1e klasse!

Bizar mooi.

Peter Kemner