Vervelende grote mannen frustreren Julian

Dat het winnen van een beker of competitie binnen CE niet hetzelfde is als het winnen van een weekendtoernooitje van een stadje als Den Haag, ondervond Julian gisteren tijdens de laatste ronde van de Triomfatorcup.
Gebrand op een goed resultaat meldde hij zich om 20.00u aan, wetende dat mannetjes als Dick de Wit en John Leer niet zomaar aan de kant te schuiven zijn. Helaas moest hij meteen in de zevende ronde al aan de bak tegen Dick.
Charlois Europoort is een ontwakende reus en afgezien van de kampioenschappen van teams 2, 3 en 4 en de koppositie van team 1 is dat het best te illustreren aan de hand van de prestaties van Dick, die in de interne competitie weliswaar nog uitstraalt dat hij vooral naar de club lijkt te komen voor een wekelijkse ontmoeting met zijn clubgenoten (overigens een uitstekende reden), meer dan de sportieve confrontatie met hen aan te willen gaan, maar in de externe al een aantal keren zijn tanden liet zien en onlangs in de eindronde van het RSB snelschaken voor teams een score haalde van 10 uit 10 (!).
Waar komt deze wederopstanding vandaan? Ik denk dat het te maken heeft met de toenemende sportieve concurrentie binnen de club. Dick heeft in de eerste plaats aan te tonen dat hij de meerdere is van de talenten die hij op de club traint en in de tweede plaats zal hij de terugkomst van diverse sterke spelers naar CE zien als een uitdaging. CE wordt voor spelers van alle niveaus (tot en met FM!) weer interessant en niemand krijgt ooit iets cadeau! Eén niveau lager zijn er ook allerlei interessante ontwikkelingen met de wederopstanding van Ben Boog, de monsterscore in de externe van John Leer, de snelle ontwikkeling van Den Ouden, de hoge postitie van Cor in het Rotterdam Open en de recente aanmelding van enkele 2000-spelers en de weliswaar ratingloze, maar sterke Pelikaan.

Wat probeert Borst eigenlijk te zeggen? Wat ik probeer te zeggen, is dat het eigenlijk goed nieuws is voor Julian dat hij de beker gisteravond niet heeft gewonnen. Hij heeft geleerd dat CE een club is waar een groot talent als hij de prijzen niet zomaar cadeau krijgt, dat het een club is waar hij nog een hoop kan leren van zijn sterke clubgenoten en waar een gezond klimaat is voor hem, Jan en andere talenten om goed door te groeien. Het zou geen goed nieuws zijn, noch voor Julian en co, noch voor de club, als Julian binnen 3 jaar na aanmelding alles zou winnen.
Evenmin zou het goed nieuws zijn als het door Julian uit handen geven van de bekeroverwinning een teken zou zijn van stagnerende ontwikkeling, maar iedereen mag er gerust op zijn dat van dit laatste geenszins sprake is. Wat we gisteravond gezien hebben, was een fascinerende meting van klasse en wilskracht, waarbij de afstand waarmee Dick de eindzege haalde boekdelen spreekt en waarbij Leer, Cor de Wit en Pelikaan lieten zien hoe sterk de subtop binnen onze club is. Een subtop nogmaals, die door bovengenoemde factoren alleen maar sterker aan het worden is.
Na de nederlaag tegen Dick kreeg Julian een tweede teleurstelling te verwerken in de vorm van een verlies tegen John Leer, die ik met zwart de ronde daarvoor waarachtig over de knie dacht te kunnen krijgen, maar nadien toonde waarom hij dit seizoen ook alweer een TPR van 2400 haalde in de externe: in tijdnoodfase is hij nauwelijks te verslaan (en ik blijkbaar wel). Jan jr won knap van Cor, die op zijn beurt weer van John Leer won en uiteindelijk wist ook Pelikaan Julian te verschalken. Voor het overige waren, zowel in de top als in de middenmoot en daaronder, de meeste uitslagen conform verwachting. Talent Angelique zakte wat terug op de ranglijst, maar had ook een erg zware loting met als tegenstanders niemand minder dan Dirks (die zelf verder ook geen makkelijke loting had met confrontaties tegen Borst en Dick de Wit), Smits en Van Malde. Gerrit Boer daarentegen herstelde zich met 2,5 uit 3 prima van een matige start. Hulde ook aan Smits, die met 4 uit 9 net onder het midden eindigde, samen met gerenommeerde mensen als Boer en Dirks. Kok is en blijft beter dan hij zelf denkt, getuige de eindstand en ook de mensen die 3 of 3,5 uit 9 scoorden dienen te besseffen dat dit nog altijd slechts 3,5 tot 4 punten minder is dan de eindscore van gigant Dick de Wit.

Uiteindelijk resulteerde een en ander in de volgende eindstand:
1. Dick de Wit: 7 uit 9.
2-9. Julian van Overdam, Cor de Wit, Jan van Overdam, John Leer, Filip Borst, Gert-Jan Pelikaan, Carel Vredenborg, Ben Boog: 5,5 uit 9.
10. Kamerman: 5 uit 9.
11-15. Verheij, Overduin, Gerritse, Kok, Van Malde: 4,5 uit 9.
16-18. Dirks, Smits, Boer: 4 uit 9.
19-20. Angelique Osinga, Marjolien Osinga: 3,5 uit 9.
21. Van Ravenstein, Martin in 't Hout: 3 uit 9.

Een eervolle vermelding is er voor Van Calmthout (2 uit 3), Kouwenhoven (2 uit 3), Kool (2,5 uit 3) en Uitenbroek (3 uit 3!), die goed speelden, maar teveel byes hadden om in de eindstand opgenomen te kunnen worden. Prima spel ook van alle anderen die niet in de ranglijst zijn opgenomen maar teveel byes hadden.

De avond kreeg nog een staartje doordat John Leer zo goochem was om een uitvluggertoernooi voor te stellen teneinde te kunnen bepalen wie zich nummer 2 en 3 zou mogen gaan noemen. John is goedmoedig, maar getuige zijn voorstel nog altijd een straatvechter; hij wist immers heel goed dat hij de sterkste snelschaker van het overgebleven zootje was. De andere aanwezigen hadden echter genoeg vechtersmentaliteit om de handschoen op te pakken en zo geschiedde het dat 6 mensen (Vredenborg en Boog waren de laatste avond afwezig) lootten in een knock-outsysteem: wit met 5 minuten bekert verder als hij wint van zwart met 4 minuten; remise betekent dat zwart verder bekert. Ditmaal gaf Leer (wederom met wit) mij geen enkele kans en won Pelikaan (met zwart) wederom van Julian. Jan jr was vervolgens zo geniepig om in een toreneindspel met wit en een pion minder remise aan te bieden tegen Cor, waarna hij weliswaar uitgeschakeld was, maar recht dacht te hebben de vijfde plaats te claimen boven Borst en (daar ging het hem natuurljik om!) Julian. Alleen al omdat hij in staat was een dergelijke manoeuvre te bedenken, was voor mij zonder meer aanleiding de claim toe te kennen; deze jongen komt er wel!
In een enkelrondige competitie zagen we vervolgens een magistrale partij van John tegen Cor (remise nadat Cor het betere eindspel had met iets minder tijd op de klok) en 2 geweldige partijen van Pelikaan tegen een magnifieke John en een stug verdedigende Cor. Beide partijen had hij kunnen winnen, maar hij was net niet handig genoeg in het omgaan met de wegtikkende tijd. Maar heel mooi was het om te zien hoe de verschillende spelers de stukken regeerden: John Leer uiterst zelfverzekerd, bijna intimiderend, met nadrukkelijke bewegingen de stukken over het bord schuivend; Cor de Wit heel rustig en krachtig, geen spoor van emotie; Gert-Jan Pelikaan uiterst kalm met vloeiende armbewegingen. Het niveau van deze halve competitie was heel hoog; het zegt heel wat over Dick de Wit dat hij zo ver boven deze mensen is geëindigd.
John en Cor mochten vervolgens in een laatste partij gaan uitmaken wie zich de echte nummer 2 kon gaan noemen; ditmaal was het John die aan het langste eind trok. Cor won daarmee het brons.

Concluderend wemelt het op de club van de mensen aan wie we nog veel plezier kunnen gaan beleven. Hulde en felicitaties aan Dick de Wit, de bekerkampioen van 2008-2009!

Filip Borst