Soep in de kerk: CE 2 wint spannende wedstrijd van Promotie

Zaterdag 10 oktober stonden we om kwart voor een al met z’n achten bij de kerk waar Promotie de thuiswedstrijden speelt. Mooi op tijd compleet zou je denken, maar nee, we waren slechts met z’n zevenen plus onze loyale supporter Kok van Drunen. Kok is er vrijwel altijd en brengt naast veel gezelligheid ook zijn zoon Kees met zich mee. Om meerdere redenen een welkome supporter dus.             

Marcel had ons al gewaarschuwd voor kritische opmerkingen ten aanzien van zijn verslag twee jaar geleden. In dat stuk nam hij de wijk waarin de club ligt eens even kritisch onder de loep en dat lag gevoelig. Persoonlijk heb ik niet zoveel met de wijk van onze eigen club, maar ik weet dat teamgenoten daar anders over denken. Om het een en ander recht te trekken zal ik daarom maar beginnen met wat leuke informatie over de wijk/speellocatie. We speelden in een gebouw dat functioneerde als een kerk. Ik schrijf niet dat het een kerk is, want het algemene beeld van een kerk is toch anders. Naast de kerk echter – op letterlijk nog geen drie meter lopen – zit een moskee. Ik ben religiewetenschapper en antropoloog dus ik vond dit een zeer interessante situatie. Helemaal als je je verbeeldt dat beide partijen besluiten hun kerkbellen/muezzin flink in te zetten in een poging te laten zien wie van de twee de baas van multicultureel Zoetermeer is… De gebouwen zijn omringd door flats en die zullen daar niet gelukkig van worden denk ik zo. Ook vond ik het vrij typisch dat we nooit in een Moskee schaken, lijkt me eigenlijk best leuk. Laat ik de impliciete boodschap nog maar even expliciet maken: religieus pluralisme gaat dus prima in Zoetermeer: verschillende groepen zitten (nog net niet letterlijk) vreedzaam onder een dak.            

Oké, genoeg slap geklets, laat ik maar naar het schaken gaan. Ik speelde zelf weer de langste partij dus ik heb weer een hoop gemist bij de andere borden. Dit verslag is vast niet helemaal waarheidsgetrouw, maar goed daarvoor pak je de Bijbel/Koran maar. Op bord acht (laat ik eens achteraan beginnen) speelde onze invaller Joris Geene. Hij speelde met zwart tegen een – op rating– veel sterke tegenstander. Joris kreeg f4 tegen zich en er ontstond een normale stelling met, naar mijn mening, niet veel bijzonderheden. Op bord zeven speelde Arjen met wit en hij kreeg “een opening” (mijn teamgenoten hebben impliciet gevraagd wat discreter te schrijven…) met snel f5 tegen zich opgeworpen. Lastige opening die niet gauw remise zal worden schatte ik in. Op bord zes zat John. Ik heb John in mijn vorige stukje een beetje te kort gedaan (net als Matthieu eigenlijk) want zijn verlies (resp. remise) was niet alleen te wijden aan schaaktechnische aspecten. Mijn excuses. John stond afgelopen zaterdag in ieder geval al snel degelijk vond ik.          

Op bord vijf zat Lendert met de witte poppetjes. Door een geniaal psychologisch concept (discreet!) in de opening ontstond er (slechts) een normale stelling. Langzaam maar zeker werd de stelling echter zeer complex en ik durfde er niets meer van te denken. In de analyse in het restaurant bleek zelfs de engine flinke moeite te hebben met een juiste beoordeling. Aan bord vier zat Matthieu. Matthieu bewees dat de opening die ik in het vorige stukje als ‘remiseachtig’ heb bestempeld niet per se ‘remiseachtig’ hoeft te zijn. Hij won vrij snel, waarbij hij wel eerst pionverlies over het hoofd zag. Ach ja, een foutje is geen probleem als je daarna maar wel wint. Keurig Matthieu en nogmaals, excuses voor de vermelding in het verslag van de vorige ronde.  Aan bord drie zat ik dan. Ik speelde de opening prima en bereikte een klein voordeeltje. Daarna begon het grote gepruts echter: ik wilde dame-ruil uit de weggaan, omdat ik het eindspel dat daardoor zou ontstaan niet echt als kansrijk beschouwde. Van niet ruilen komt huilen en mijn dame stond (paradoxaal genoeg) in het centrum niks te doen, terwijl die van mijn tegenstander ontzettend irritant bleek ergens aan het rand van het bord. Aan bord twee zat Marcel. Hij had eigenlijk in de auto al precies voorspeld hoe zijn partij ging lopen. Hij zou zijn loper voor een paard ruilen en daarna langzaam maar zeker zijn tegenstander ‘opknopen’. Op het bord dan natuurlijk.            

Aan bord één zat Kees, die na een absentie de vorige keer er nu dus gelukkig wel bij was. Kees had wit en ik begrijp nooit zo goed wie er nou beter staat in zijn opening (discreet!), maar zijn enorme tijdsverbruik baarde mij zorgen. Normaal is dat nooit zo. Inmiddels drongen de walmen van lekkere soep onze neuzen binnen, want bij Promotie wordt altijd lekkere soep gemaakt. Blijkbaar hadden veel mensen honger want de uitslagen volgden elkaar toen rap op.  De exacte volgorde van de uitslagen weet ik niet meer, maar dat maakt ook niet zoveel uit. Joris won (en kon aan de soep). We hebben het later – tijdens het eten – eigenlijk nauwelijks meer over zijn overwinning gehad, maar ik vind het (vooral als je kijkt naar rating) een hele knappe prestatie. Joris, als invaller heb je een uiterst belangrijke bijdrage geleverd, reuze bedankt! Arjen speelde remise. Vorige keer een nul, gisteren een halfje, volgende keer een punt zullen we maar denken. Ik heb niet veel van de partij meegekregen helaas, mijn excuses.

John won en compenseerde zijn verlies van de vorige ronde, keurig! Ook hier heb ik weinig van gezien, het spijt me. Arjen en John, als jullie een grotere rol in het stukje willen moeten jullie de volgende keer mee gaan eten ;). Aan de topborden ging het minder. Kees verloor. Hij maakte een rekenfout die achteraf nog niet eens zo erg was geweest. Kees had echter niet veel tijd meer en kon de juiste voortzetting niet vinden. Marcel verloor ook en dit verraste mij wel aangezien hij daarvoor wel goed stond. Marcel bleek zich te hebben verrekent en tja, dat blijft gewoon dodelijk… 2,5 – 3,5 dus, met bord 3 en 5 nog aan de gang.        

Mijn partij had een ongewone wending gemaakt. Mijn tegenstander had verzuimd mij de dodelijke klap toe te delen. Daarnaast had ik ook het nodige stellingsgeluk en ik leefde dus nog. Sterker nog: ik was in een toren + loper eindspel terecht gekomen dat echt compleet gelijk was. Het eerste waar ik aan dacht was de opmerking van de vorige ronde: “als een stelling gelijk is betekent dat nog niet dat het remise is”. Tja, een waarheid als een koe dacht ik, maar wat je er nu praktisch mee kunt… In ieder geval besloot ik door te spelen om te kijken hoe het bij Lendert zou uitpakken (Die gedachte van mij was veel te naïef natuurlijk want mijn tegenstander heeft natuurlijk ook het één en ander in te brengen. Hij wilde helemaal geen remise). Lendert had echt een boeiende stelling en ik had graag met hem geruild. Lendert won een kwaliteit en een pion, maar zijn tegenstander had een loperpaar waar je ‘u’ tegen zegt. Als mitrailleurs stonden ze centraal op het bord gepositioneerd en Lendert’s koning stond ook flink op de tocht. Ik bedacht me dat Lendert echter altijd wel een van die mitrailleurs kon ruilen voor zijn toren en dan stond hij nog steeds een pion voor. Een halfje zou er toch wel inzitten dacht ik.  Intussen had ik nog steeds geen plan voor mijn eigen stelling en bood ik remise aan. Ik vond de stelling met elke zet saaier worden en mijn tegenstander vond het steeds boeiender geloof ik. Als ik hem was zou ik dat ook vinden, want waarschijnlijk had hij wel door dat ik het niks vond. Hij sloeg remise dus af en deed een paar zetten – waar ik eigenlijk pas achteraf van begreep waarom hij ze deed – waarmee hij langzaam maar zeker vordering leek te boeken. Ik zeg ‘leek’ omdat de computer het hier totaal niet mee eens is. In tegenstelling tot de computer voelde ik een soort angst over mee heen kruipen (hoe kan je een totaal gelijk eindspel met ongelijk lopers nou verliezen?) en eigenlijk was dat het begin van het einde. Lendert won inmiddels. Dat scheelde. De groepsdruk was nu grotendeels verdwenen. Ik weet niet precies hoe Lendert dit deed, want ik was vooral bezig mijn stelling te verprutsen, maar blij was ik wel. We hadden 4,5 punt binnen, Lendert was de held van de dag.    

“Mijn stelling wordt steeds slechter” dacht ik terwijl ik naar een pessimistisch schilderij keek van een ijsbeer (één van Gods schepselen volgens de maker) die in de zee zwom, terwijl de ijsbergen op de achtergrond aan het smelten waren en ‘huilden’ van ellende. Met een enorme wilskracht en veel energie bleef mijn tegenstander drukken en uiteindelijke zette hij mij zelfs mat. ‘Gelukkig’ was het toen al verloren. Wel bleek dat ik tot drie zetten voor het einde gewoon compleet gelijk stond. In mijn hoofd stond ik echter al twintig zetten verloren. Zo zie je maar, hou altijd moed in je stelling ook al denk je dat je nog zo slecht staat. Moraal achter het bord blijft belangrijk, bedankt voor de les! Klinkt allemaal leuk en aardig dit, maar de intensieve straftraining staat weldegelijk gepland. Op dit niveau mag je dit niet meer verliezen.   Genoeg gejammerd! Charlois 2 wint een belangrijke wedstrijd tegen een op papier even sterke tegenstander. De overwinningen van Joris (200 ratingpunten minder!) John (cruciale revanche!) Lendert (sublieme verdediging en vastberadenheid!) Matthieu (terecht mij in het ongelijk stellend!) en de remise van Arjen waren voldoende. De eerste stap is gezet en het moraal is weer op peil! Gek genoeg zijn we op de ranglijst een plek gezakt, maar ja, dat zegt natuurlijk niets. We zullen het vuur in de groene hel goed warm stoken voor onze volgende pot in november!

Jelle Wiering

Lees hier nog een korte impressie van Promotie.

10 oktober 2015: Promotie 1 verliest van Charlois-Europoort 2 met 3½ - 4½

(Een wedstrijdverslag door Manuel Nepveu)

Weer verloren. En toch ben ik niet ontevreden. Ieder heeft gedaan wat hij kon – ook zij die vielen of net niet vielen. Zozeer zelfs dat ik eigenlijk een Man of the Match zou willen benoemen. Maar dat kan ik niet. Er waren namelijk meerdere Men of the Match.

Bernard toverde zijn tegenstander in een hopeloos eindspel en snel ook. Paul van der Werve moest tegen de sterke Marcel Schroer. Die heb ik in Andorra nog een GM van het bord zien beuken. De zet g4! Over! Ben Ahlers. Een pion weg – vermoedelijk met opzet –  en met goed zichtbare compensatie. Loperpaar. Nog een kwal er achteraan. Toen de tegenstander op het idee kwam om de helft van Bens edele loperpaar te slopen was het helaas gedaan. Maar het was een heroïsch gevecht op een moment dat we achter stonden!

Maarten. Niemand lette op zijn bord. Ongelijke lopers en ieder een toren. Potje, blinde paarden en loopse olifanten richten geen schade aan. Maar Maarten trok, duwde, sjorde en manoeuvreerde zijn tegenstander in een verloren positie die eindigde met mat. Toen bijna iedereen de speelzaal al had verlaten. Nu ik dit zo schrijf weet ik het plotseling. Maarten is de Man of the Match!