Iedere vereniging heeft
iemand die al jaren lid is en waar niemand ooit maar een iets van onmin mee
heeft gehad. Waar het een plezier is om tegen te mogen schaken. Voor Charlois
Europoort is dat ongetwijfeld de man die tijdens de algemene ledenvergadering van
2011 het speldje kreeg omdat hij op dat moment al 50 jaar lid was van de
vereniging. We hebben het natuurlijk over de gentleman van onze vereniging:
Michiel Gerritse.
Michiel was
geboren in Limburg en heeft altijd dat gemoedelijke behouden. Het schaken is
hem met de paplepel ingegeven. Toen hij de leeftijd van 10 jaar had bereikt
schaakte hij al geregeld met zijn broer Willem. Omdat zijn vader, broer Jan en
zijn neef Jan Beukelaer ook schaakte, ontstond er een heus familietoernooi. Na
de pensionering van zijn vader werd dat een jaarlijkse traditie. Wie zou dat
jaar de familiare competitie winnen. Dit jaarlijks terugkerende familietoernooi
heeft zelfs de lokale pers bereikt! Van het schaken met zijn familie heeft hij
zijn hele leven profijt gehad.
Michiel Gerritse ging werken voor de
Nederlandsche Spoorwegen. Na omzwervingen via Amsterdam kwam hij uiteindelijk
in Rotterdam terecht. Jarenlang was hij hoofdconducteur op de Hoeksche lijn.
Toen Michiel in Rotterdam neerstreek heeft hij in rond 1959/1960 deelgenomen
aan een simultaan tegen de oude heer Mesman. Welke Michiel won. Het was de heer
Mesman die hem op het hart drukte om in ieder geval lid te worden van een
schaakvereniging. Omdat zijn bakker Jaap Bezemer kende, werd Michiel in 1960
lid van schaakvereniging Charlois. Hij zou er altijd lid blijven, ook al kon
hij de laatste jaren de clubavonden niet meer bezoeken door de afstand. Nu nog
kunnen we Jaap daar dankbaar voor zijn.
Schaken was de
grootste hobby voor Michiel. En de liefde voor Charlois Europoort was
onwrikbaar. Zelfs vorig jaar zei hij nog dat hij de club zo miste. De club
hoorde bij hem en meer dan vijftig jaar ging hij iedere vrijdagavond op de club
schaken. Hij liet zich daar niet van weerhouden.
Zelfs op zijn
werk werd er veel geschaakt. Hij had zelfs
zijn eigen schaakspel in zijn kastje klaar staan om tegen een ieder die wilde
te kunnen spelen. Dat werd gedaan in het wachtlokaal op Perron 4. Daar heeft hij
menig uurtje achter het schaakbord doorgebracht. Zelfs na werktijd ging hij pas
naar huis als de partij uitgespeeld was.
Michiel was
een goede schaker en vond regelmatig het goede spoor naar een goed resultaat.
Dat resulteerde er in dat hij in 1972 Nederlands Kampioen werd bij de NS.
Hierdoor mocht hij namens de NS in het buitenland spelen tegen schakers van
andere spoorbedrijven. Dat leverde hem mooi herinneringen op.
Wanneer hij zijn eerste partij voor Charlois
Europoort heeft gespeeld is niet meer te achterhalen. Zijn laatste partij speelde
hij op 23 november 2012. Hij won toen in de thuiswedstrijd van Jeroen Robyn van
IJsselmonde. Het is een mooi symbool van hoe belangrijk Michiel als lid was.
Michiel
klaagde nooit, was altijd opgeruimd, gezellig en strijdlustig. Hij ging voor de
winst. En gunde je een remise als hij je aardig vond. Het sociale aspect van de
vereniging was voor hem minstens zo belangrijk. Een vereniging ben je samen.
Zijn liefde voor Charlois Europoort kwam door zijn liefde voor het schaakspel
en de gelijkgestemden die hij onze vereniging wekelijkse ontmoette. Hij was dan
ook nooit te beroerd om te spelen als er een beroep op hem werd gedaan. Hetgeen
ik als teamleider nog weleens deed als ik een invaller voor een externe partij zocht.
Juist door
zijn voorkomen en zijn hartelijkheid ben ik hem jaren meneer Gerritse blijven
noemen. Dat deed je bij hem op natuurlijke wijze. Hij heeft daar nooit om
gevraagd. Als gentleman van onze vereniging verdiende hij dat respect. En dat
respect hield je ook voor hem als je hem uiteindelijk bij zijn voornaam noemde.
Hoogtepunten in zijn lange schaakcarriére waren
er zeker. Denk bijvoorbeeld aan zijn winst op de genoemde heer Mesman, in zijn
tijd al niet de minste. Maar wat te denken van zijn winst op de wellicht nog
lengendarische Jan Hein Donner, die hij in 1961 tot opgave dwong. Gewoon door
steeds de kleine juiste zetten te doen. Hij heeft meermalen zijn groep
gewonnen, of dit nu op onze vereniging was of bij het seniorentoernooi. En
alles met dezelfde flair, de vreugde van het spelen.
Zijn dochter
Emmy had al jaren een beroep op haar ouders gedaan om naar Best te verhuizen,
waar zij zelf woont. Michiel heeft zich daar zo lang mogelijk tegen verzet. Hij
wilde niet uit Rotterdam weg omdat hij dan niet meer naar de club kon komen. Michiel
en zijn echtgenote Emmy woonden echter drie hoog en al die trappen lopen werd
op een gegeven moment te zwaar. Vooral voor zijn echtgenote Emmy. Met pijn in
het hart stemde hij toen in met de verhuizing naar Best, waar zijn dochter de
laatste jaren van zijn leven mantelzorgster werd voor haar ouders.
Michiel was trots op zijn echtgenote Emmy, zijn
dochter Emmy en schoonzoon Joop en vooral op zijn kleinkinderen Marijn en
Michiel. Hij hield zielsveel van zijn familie. Hij is ook in hun aanwezigheid
overleden.
Naast de
gentleman en de vriendelijkheid zelve die Michiel Gerritse was, zal mij altijd
bijblijven hoe hij afscheid nam. Hij zal altijd tot een blij weerziens. Michiel
was lid van het Apostolisch gemeenschap. Eén van de verschillen met andere
kerken was dat deze niet geloofden in een leven na de dood. Je moet het in het
heden doen. Het hier en nu telt. Toch zijn het momenten als deze dat ik vurig
hoop dat er een leven na de dood is, om dan dat blije weerziens mogelijk te
maken.
Michiel
Gerritse is op Eerste Paasdag, 12 april 2020 om 06.00 uur op 94-jarige leeftijd
overleden na een kort ziekbed.
De uitvaart van Michiel
Gerritse zal komende donderdag zijn. Vanwege alle maatregelen rondom het coronavirus
zal er een beperkt aantal mensen bij de uitvaart aanwezig kunnen zijn. Toch
kunt ook u uw reactie op het uit de tijd van raken van Michiel delen door hier
een reactie te geven. Ik ben ervan overtuigd dat die reacties door de familie
zullen worden gelezen.
