Op 24 april 1999 was het een heuglijke dag voor onze vereniging. Namens de KNSB kwam Frans Maas gouden spelden uitreiken aan de drie leden die 50 jaar of langer lid waren geweest van de bond: Frans Koevermans, Joop Kunnen en ikzelf. De vereniging maakte er helemaal een feest van en liet deze drie oudgedienden aan de drie hoogste borden van het eerste team spelen tegen De Wolstad uit Tilburg. Zij boekten daar een niet onverdienstelijk resultaat.
Jaren gingen voorbij. Toen kreeg ik een paar jaar geleden een telefoontje van de voorzitter, of ik die week op de clubavond wilde komen, want hij had een verrassing voor me. En op die avond riep hij mij naar voren en reikte mij de gouden speld van de KNSB uit ter ere van mijn 50-jarig lidmaatschap van de bond.
Ja, wat doe je in zo’n geval? Je gaat toch niet zijn feestje bederven door te zeggen, dat je al een speld hebt? Bovendien was mijn eerste speld zoekgeraakt, en al was het niet helemaal eerlijk, ik besloot deze nieuwe speld maar te beschouwen als zijn vervanger.
Maar dit jaar ga ik verhuizen. Ik ben aan het opruimen en wat vind ik dinsdag in een oude doos? Juist, mijn oude speld. De tweede terugsturen naar de KNSB? Zouden ze er echt blij mee zijn? En dan moet ik ook nog uitleggen waarom ik zo lang gewacht heb met dat terugsturen.
Een buurvrouw op bezoek zegt: “Je hebt twee gouden spelden waar je niets om geeft? Laat er twee mooie oorbellen van maken voor je vrouw!”
En dus loop ik woensdag naar de goudsmid. Ik ben al een beetje wantrouwig en vraag aan hem: “Kun je mij zeggen of dit goud is?” Hij doet er met een kwastje wat vloeistof op, schraapt met een puntje over een soort steen en zegt: “Nee, dit is alleen maar verguld.”
Jaap Staal
